Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Duo Reges: constructio interrete. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Bonum appello quicquid secundurn naturam est, quod contra malum, nec ego solus, sed tu etiam, Chrysippe, in foro, domi;

• Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;
• At iam decimum annum in spelunca iacet.
• Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Sed ille, ut dixi, vitiose. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Bork Itaque illa non dico me expetere, sed legere, nec optare, sed sumere, contraria autem non fugere, sed quasi secernere. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Perge porro; Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.

Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Quis Aristidem non mortuum diligit? Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quippe: habes enim a rhetoribus; Nescio quo modo praetervolavit oratio. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? Hic si Peripateticus fuisset, permansisset, credo, in sententia, qui dolorem malum dicunt esse, de asperitate autem eius fortiter ferenda praecipiunt eadem, quae Stoici. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Cui Tubuli nomen odio non est? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano.

Suis cuiusque sensibus sic, ut, contra si quis dicere velit, non audiatur -, tamen, ne quid praetermittamus, rationes quoque, cur hoc ita sit, afferendas puto. Nemo igitur esse beatus potest. Nec enim ille respirat, ante quam emersit, et catuli aeque caeci, prius quam dispexerunt, ac si ita futuri semper essent. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Atque ut reliqui fures earum rerum, quas ceperunt, signa commutant, sic illi, ut sententiis nostris pro suis uterentur, nomina tamquam rerum notas mutaverunt. Eaedem res maneant alio modo. Cur iustitia laudatur? Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Nam quicquid quaeritur, id habet aut generis ipsius sine personis temporibusque aut his adiunctis facti aut iuris aut nominis controversiam. Quae contraria sunt his, malane?

Ita nemo beato beatior. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Quid enim? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? An haec ab eo non dicuntur? Quid enim possumus hoc agere divinius?

Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?

Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. An tu me de L. [redacted]tilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? Natura sic ab iis investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terra, ut poëtice loquar, praetermissa sit; Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?

Ipse enim Metrodorus, paene alter Epicurus, beatum esse describit his fere verbis: cum corpus bene constitutum sit et sit exploratum ita futurum. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?Quonam, inquit, modo?Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.

Venit ad extremum;

Alteri negant quicquam esse bonum, nisi quod honestum sit, alteri plurimum se et longe longeque plurimum tribuere honestati, sed tamen et in corpore et extra esse quaedam bona.

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Inquit, dasne adolescenti veniam? Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?BorkQuamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Sed ad bona praeterita redeamus. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. [redacted]tilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Bork Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes.

1. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;
2. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
3. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
4. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.

• Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus?
• Velut ego nunc moveor.
• Inde sermone vario [redacted] illa a Dipylo stadia confecimus.
• Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Ubi ut eam caperet aut quando? Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Et quidem, inquit, vehementer errat; Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus. An id exploratum cuiquam potest esse, quo modo se hoc habiturum sit corpus, non dico ad annum, sed ad vesperum? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Honestum igitur id intellegimus, quod tale est, ut detracta omni utilitate sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit iure laudari. Si longus, levis; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Et tamen tantis vectigalibus ad liberalitatem utens etiam sine hac Pyladea amicitia multorum te benivolentia praeclare tuebere et munies. Pauca mutat vel plura sane; Nec vero audiendus Hieronymus, cui summum bonum est idem, quod vos interdum vel potius nimium saepe dicitis, nihil dolere. Confecta res esset.

1. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.
2. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.
3. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
4. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.
5. Efficiens dici potest.

Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Inquit, dasne adolescenti veniam? Equidem, sed audistine modo de Carneade? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Sed nunc, quod agimus; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Haec dicuntur inconstantissime. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem.

1. Eaedem res maneant alio modo.
2. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.
3. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est.
4. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

• Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.
• Itaque his sapiens semper vacabit.
• Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?
• Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Id [redacted]tilius factum negabat. Quae contraria sunt his, malane? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Eam stabilem appellas. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.Ac tamen hic mallet non dolere.Quae cum essent dicta, discessimus.

Is es profecto tu.

Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. At hoc in eo M. Docent enim nos, ut scis, dialectici, si ea, quae rem aliquam sequantur, falsa sint, falsam illam ipsam esse, quam sequantur. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.