Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest. Magna laus. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quis hoc dicit? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Duo Reges: constructio interrete.

Venit ad extremum;

Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit paratissimis vesci voluptatibus. Quo modo autem philosophus loquitur? Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Sed residamus, inquit, si placet. Primum divisit ineleganter;

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Bonum incolumis acies: misera caecitas. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Ex quo magnitudo quoque animi existebat, qua facile posset repugnari obsistique fortunae, quod maximae res essent in potestate sapientis. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Non igitur bene. Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Verum audiamus. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.

Quo modo autem philosophus loquitur? Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Urgent tamen et nihil remittunt. Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Atque his tribus generibus honestorum notatis quartum sequitur et in eadem pulchritudine et aptum ex illis tribus, in quo inest ordo et moderatio. Sin aliud quid voles, postea.

Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere.

An haec ab eo non dicuntur? Pollicetur certe. Audi, ne longe abeam, moriens quid dicat Epicurus, ut intellegas facta eius cum dictis discrepare: Epicurus Hermarcho salutem. Urgent tamen et nihil remittunt. Sed quamvis comis in amicis tuendis fuerit, tamen, si haec vera sunt-nihil enim affirmo-, non satis acutus fuit. Sed quot homines, tot sententiae; Scis enim me quodam tempore Metapontum venisse tecum neque ad hospitem ante devertisse, quam Pythagorae ipsum illum locum, ubi vitam ediderat, sedemque viderim. Beatus sibi videtur esse moriens.

• Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.
• Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.
• Quare ad ea primum, si videtur;

Zenonis est, inquam, hoc Stoici.Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Studet enim meus is audire Cicero quaenam sit istius veteris, quam commemoras, Academiae de finibus bonorum Peripateticorumque sententia. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Si enim ad populum me vocas, eum. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quid enim dicis omne animal, simul atque sit ortum, applicatum esse ad se diligendum esseque in se conservando occupatum? Disserendi artem nullam habuit. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.

Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret?

Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere; At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Aut etiam, ut vestitum, sic sententiam habeas aliam domesticam, aliam forensem, ut in fronte ostentatio sit, intus veritas occultetur? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Cave putes quicquam esse verius. Bork Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Bork Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.

• Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;
• Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

1. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.
2. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere;
3. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.
4. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;
5. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
6. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
7. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?
8. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.

Quae contraria sunt his, malane? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Immo alio genere; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat;At certe gravius.

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; At enim hic etiam dolore.Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.Quid enim? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Is hoc melior, quam Pyrrho, quod aliquod genus appetendi dedit, deterior quam ceteri, quod penitus a natura recessit. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quid de Platone aut de Democrito loquar?

• Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.
• Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.
• Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.
• An haec ab eo non dicuntur?

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Sunt etiam turpitudines plurimae, quae, nisi honestas natura plurimum valeat, cur non cadant in sapientem non est facile defendere. Iam argumenti ratione conclusi caput esse faciunt ea, quae perspicua dicunt, deinde ordinem sequuntur, tum, quid verum sit in singulis, extrema conclusio est. Nam quid possumus facere melius? Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Omnes, qui non sint sapientes, aeque miseros esse, sapientes omnes summe beatos, recte facta omnia aequalia, omnia peccata paria; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti;

Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Beatum, inquit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?

Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest.

Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere.

Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Equidem e Cn. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Verum enim diceret, idque Socratem, qui voluptatem nullo loco numerat, audio dicentem, cibi condimentum esse famem, potionis sitim. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? An obliviscimur, quantopere in audiendo in legendoque moveamur, cum pie, cum amice, cum magno animo aliquid factum cognoscimus? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Verum esto; Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es [redacted] miser, inquit. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.

1. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
2. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
3. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
4. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

An est aliquid, quod te sua sponte delectet?