Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Respondebo me non quaerere, inquam, hoc tempore quid virtus efficere possit, sed quid constanter dicatur, quid ipsum a se dissentiat. Ergo in iis adolescentibus bonam spem esse dicemus et magnam indolem, quos suis commodis inservituros et quicquid ipsis expediat facturos arbitrabimur? Duo Reges: constructio interrete. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Bork

Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

At hoc in eo M. Quod equidem non reprehendo; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Itaque eo, quale sit, breviter, ut tempus postulat, constituto accedam ad omnia tua, Torquate, nisi memoria forte defecerit. Sed residamus, inquit, si placet. An obliviscimur, quantopere in audiendo in legendoque moveamur, cum pie, cum amice, cum magno animo aliquid factum cognoscimus? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Cognitis autem rerum finibus, cum intellegitur, quid sit et bonorum extremum et malorum, inventa vitae via est conformatioque omnium officiorum, cum quaeritur, quo quodque referatur;

• Sint ista Graecorum;
• Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.
• Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
• Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi.

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Maximus dolor, inquit, brevis est. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Eamne rationem igitur sequere, qua tecum ipse et cum tuis utare, profiteri et in medium proferre non audeas? Aut pertinacissimus fueris, si in eo perstiteris ad corpus ea, quae dixi, referri, aut deserueris totam Epicuri voluptatem, si negaveris. Dat enim id nobis solitudo, quod si qui deus diceret, numquam putarem me in Academia tamquam philosophum disputaturum. At, si voluptas esset bonum, desideraret.

1. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?
2. Hoc mihi cum tuo fratre convenit.

Quo posito et omnium adsensu adprobato illud adsumitur, eum, qui magno sit animo atque forti, omnia, quae cadere in hominem possint, despicere ac pro nihilo putare.

• Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.
• Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.
• Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis;
• Sin aliud quid voles, postea.

Haec dicuntur fortasse ieiunius; Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Quare ad ea primum, si videtur; Sed nunc, quod agimus; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Praesertim cum in re publica princeps esse velles ad eamque tuendam cum summa tua dignitate maxime a nobis ornari atque instrui posses. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Ita fit illa conclusio non solum vera, sed ita perspicua, ut dialectici ne rationem quidem reddi putent oportere: si illud, hoc; Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Quam ob rem utique idem faciunt, ut si laevam partem neglegerent, dexteram tuerentur, aut ipsius animi, ut fecit Erillus, cognitionem amplexarentur, actionem relinquerent. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Perge porro; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Erat enim res aperta. Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Audeo dicere, inquit. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.

Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Non perfecti autem homines et tamen ingeniis excellentibus praediti excitantur saepe gloria, quae habet speciem honestatis et similitudinem. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.

Quae duo sunt, unum facit.

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted]. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quibusnam praeteritis? Deinde dolorem quem maximum? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Sed residamus, inquit, si placet. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?

• Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.
• Mihi enim satis est, ipsis non satis.
• Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
• Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.
• Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Ergo nata est sententia veterum Academicorum et Peripateticorum, ut finem bonorum dicerent secundum naturam vivere, id est virtute adhibita frui primis a natura datis. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Sed residamus, inquit, si placet. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. At enim hic etiam dolore. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Sed fortuna fortis; Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Is enim, qui occultus et tectus dicitur, tantum abest ut se indicet, perficiet etiam ut dolere alterius improbe facto videatur. Quid tanto concursu honestissimorum studiorum, tanto virtutum comitatu, si ea nullam ad aliam rem nisi ad voluptatem conquiruntur? Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil praeterea est magnopere dicendum. Ergo in hac ratione tota de maximis fere rebus Stoici illos secuti sunt, ut et deos esse et quattuor ex rebus omnia constare dicerent. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Ipse negat, ut ante dixi, luxuriosorum vitam reprehendendam, nisi plane fatui sint, id est nisi aut cupiant aut metuant. Sed haec nihil sane ad rem;

1. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem.
2. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?
3. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.
4. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Ergo in iis adolescentibus bonam spem esse dicemus et magnam indolem, quos suis commodis inservituros et quicquid ipsis expediat facturos arbitrabimur? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Quicquid enim praeter id, quod honestum sit, expetendum esse dixeris in bonisque numeraveris, et honestum ipsum quasi virtutis lumen extinxeris et virtutem penitus everteris. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sit enim idem caecus, debilis. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Crasso, quem semel ait in vita risisse Lucilius, non contigit, ut ea re minus agelastoj ut ait idem, vocaretur. Nemo enim est, qui aliter dixerit quin omnium naturarum simile esset id, ad quod omnia referrentur, quod est ultimum rerum appetendarum.

1. Sed ad bona praeterita redeamus.
2. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.
3. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.
4. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.
5. [redacted]tilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q.
6. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;