Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Duo Reges: constructio interrete. Quia, cum a Zenone, inquam, hoc magnifice tamquam ex oraculo editur: Virtus ad beate vivendum se ipsa contenta est, et Quare? Eaedem res maneant alio modo. Sit sane ista voluptas. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Illorum vero ista ipsa quam exilia de virtutis vi! Quam tantam volunt esse, ut beatum per se efficere possit. Quo modo?

Quae contraria sunt his, malane?

Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Verum enim diceret, idque Socratem, qui voluptatem nullo loco numerat, audio dicentem, cibi condimentum esse famem, potionis sitim. Bonum patria: miserum exilium. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;

Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.

Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Sed nimis multa. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Simus igitur contenti his. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Venit ad extremum; Negare non possum.

Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Sed existimo te, sicut nostrum Triarium, minus ab eo delectari, quod ista Platonis, Aristoteli, Theophrasti orationis ornamenta neglexerit. Nam ante Aristippus, et ille melius. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

• Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Itaque contra est, ac dicitis;

Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Qui est in parvis malis. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Quae si a vobis talia dicerentur, qualibus Caius Marius uti poterat, ut expulsus, egens, in palude demersus tropaeorum recordatione levaret dolorem suum, audirem et plane probarem.

Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. At eum nihili facit; Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Tum ille: Finem, inquit, interrogandi, si videtur, quod quidem ego a principio ita me malle dixeram hoc ipsum providens, dialecticas captiones.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Est, ut dicis, inquam. Simus igitur contenti his. Si enim ad populum me vocas, eum. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Nemo nostrum credebat, eratque veri similius hunc mentiri, cuius interesset, quam illum, qui id se rogasse scripsisset, quod debuisset rogare. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Possumusne hic scire qualis sit, nisi contulerimus inter nos, cum finem bonorum dixerimus, quid finis, quid etiam sit ipsum bonum? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

A mene tu? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Qui est in parvis malis. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Erat enim res aperta. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.Videsne quam sit magna dissensio?Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M.

Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Bonum incolumis acies: misera caecitas.

• Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.
• Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.
• Quorum sine causa fieri nihil putandum est.
• Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

1. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;
2. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.
3. Illa tamen simplicia, vestra versuta.

Cur iustitia laudatur? Collatio igitur ista te nihil iuvat. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Ea possunt paria non esse. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Sed ad illum redeo.

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Sed haec omittamus; Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Itaque non discedit ab eorum curatione, quibus praeposita vitam omnem debet gubernare, ut mirari satis istorum inconstantiam non possim. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus. Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere.

Cum enim superiores, e quibus planissime Polemo, secundum naturam vivere summum bonum esse dixissent, his verbis tria significari Stoici dicunt, unum eius modi, vivere adhibentem scientiam earum rerum, quae natura evenirent.

1. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
2. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?
3. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
4. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;
5. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis;
6. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem.

• Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.
• Quid Zeno?
• Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.
• Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L.

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Cur id non ita fit?

Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Itaque illa non dico me expetere, sed legere, nec optare, sed sumere, contraria autem non fugere, sed quasi secernere. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Sed quot homines, tot sententiae; Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur?